ఋతురీతి

 2023 అక్టోబర్ నెలాఖరు, పోస్టాఫీస్ వద్ద పార్క్ చేసిన ప్రదేశం మొత్తం ఎర్రగా మారిన ఆకుల గలగలల చిరుగాలి. మోపుగా ఆ చెట్లన్నీ ఎర్రని ఆకాశం దిక్కు గా నిటారున నిలుచుని ఉన్నాయి. మనస్సు కదలనని మొరాయింపు, వెనుకగా నవ్వు, తిరిగి చూసాను ఒక - embodiment of bliss ని - "అవన్నీ హృద్యంగా లేవూ!" నవ్వు కలగలిసిన పలుకరింపుతో ఆ స్త్రీ. ప్రతి శరదారంభ సమయం కుప్పించే మైమరుపులో నా సంభాషణ తదుపరి, Trees poem చదివావా అని అడుగుతూనే పూర్తిగా చెప్తుంటే వింటూ వింటూ, తాదాత్మ్య స్థితిలో నెట్టబడిపోయాను. మనిషిలో ఋతువుని దర్శించడం, ఆమె

"Poems are made by fools like me,

But only God can make a tree."

అని పూర్తి చేసిన క్షణాన అనుభవమైంది.

నేనూ ఆ ఉదయం చదివి, అనువదిస్తున్న కవితని చూపాను. ఆ సంగతి తరువాయి.

2024 మార్చ్ నెలాఖరు. అక్కడక్కడా కొన్ని పూలు, అరుదైన రంగులూనూ. రెస్టారెంట్ కోలాహలం గా ఉంది. మేమూ వేడుక జరుపుకుంటున్నాము. పక్క టేబుల్ నుంచి "many blessings" అంటూ చిరునవ్వుల పన్నీటి చిలుకరింపు. మెత్తని స్వరం తో ఆ యువకుడు వసంత వేళలకి ప్రతీకలా .. ఆర్నెల్ల నాటి వీడ్కోలు, ఆ క్షణపు స్వాగతింపు నడుమ మనిషి మూలాల ఉనికి.

ఇపుడు నా చుట్టూరా రకరకాల పూలతో చెట్లు, నేల నుంచి విడివడుతూ మొలకలు. మనిషి కూడా ప్రకృతిలో భాగమైన నేలలపై చాలా తరుచుగా నడుస్తుంటాను మరి!

Trees

I think that I shall never see

A poem lovely as a tree.

A tree whose hungry mouth is prest

Against the earth’s sweet flowing breast;

A tree that looks at God all day,

And lifts her leafy arms to pray;

A tree that may in Summer wear

A nest of robins in her hair;

Upon whose bosom snow has lain;

Who intimately lives with rain.

Poems are made by fools like me,

But only God can make a tree. - Joyce Kilmer

స్వంతదారులు

వాడినవో, వడిలి రాలి పడినవో

జీవితం మీద పరుచుకుని

కొన్ని చివికినవి

మరిన్ని పరిమళం మాయనివీను..

అనుభవాల మొగ్గ తొడుగుతూనే,

జ్ఞాపకాల వునికితో బరువుగా

యీ తరువు,

తన తనువు వున్నంత వరకూ మాత్రమే

నిరంతరం.

తన అనంతరం…

తదనంతరం

యెవరికీ చెందని బాటల్లో

రాలి, వాలి వుంటాయి.

జీవన సాగుకై వేరెవరో

స్వంతం చేసుకునే వరకూను.

మరి,

ఆపై తన వారెందుకు?

స్మృతులకి వీలునామాలెందుకిక?

చేరవస్తూన్న క్షణాలెన్నో

మునిమాపు, రేయి నడుమ-

ఆకాశపు అద్దం చేత బుచ్చుకుని

శ్యామ మేఘాలు దులుపుతూ,

చీకటి అంటిన చేతులతోనే

కన్నీటివో, కలలవో

కరిగిన కాలపు కాటుక మరకలు

తుడుపుతూ

మేలుకునే ఉంటాను,

వేసట తో వేచి ఉండటంలో

ఓపలేని ఆత్రం ఉప్పెన వంటిది..

తెలవారు ఝాముకి

ఏవో రంగుల తెరలు కప్పుకుని

తిరిగి అదే ఆకాశం.

అవే చేతులతో రూపాలు

దిద్దుతూ,

నా కనుల లోను, ఊహల లోను

వెలుగు జాడలు.

వెతలు కానరాని

మైమరుపు సునామీ వంటిది.

పోతే,

రేయిపవళ్ళను తారుమారు చేసే

తరుణాలు, గ్రహణాలు వస్తాయి

గతాన్ని అదుముకుని

మేఘాలు కురవాలని

గగనమంత కనులతో

ప్రళయవేళ కొరకు ప్రతీక్షిస్తూ

తెలియని రేపు లోకి

నిదుర వూతతో

చేరుకుంటాను…